Ο υποβρύχιος ποταμός του Δράκου βρίσκεται περίπου ενάμισι χιλιόμετρο από το χωριό του Αγίου Δημητρίου στον κεντρικό δρόμο προς Τραχήλα στη Μάνη. Η είσοδος του συστήματος του σπηλαίου έχει βορειοδυτική κατεύθυνση σε βάθος 10 μέτρων, ενώ το βαθύτερο τμήμα του φτάνει τα 56 μέτρα. Μετά από περίπου 1 χιλιόμετρο, αυτός ο υποβρύχιος ποταμός συνδέεται με το σπήλαιο της Σελινίτσας ή της Καταφύγης. Η είσοδος της Σελινίτσας βρίσκεται στην ακτογραμμή 2 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας περίπου πεντακόσια μέτρα από την είσοδο του Δράκου. Η είσοδος της Σελινίτσας είναι προσβάσιμη από την ξηρά και έχει βορειοανατολική κατεύθυνση. Σύμφωνα με τη χαρτογράφηση και τις μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τον ΣΠΕΛΕΟ, ολόκληρο το σύστημα Καρστ της Δράκου-Σελινίτσας είναι τέσσερα χιλιόμετρα.

Η χαρακτηριστική ονομασία Δράκος που έχει αποδοθεί στο εν λόγω σπήλαιο οφείλεται στο εξής φαινόμενο: κατά τους χειμερινούς μήνες, όταν η ροή του υπόγειου ποταμού προς τη θάλασσα, είναι μεγάλη και ο καιρός άστατος (οπότε η θαλάσσια στάθμη αυξομειώνεται κατά 1 μέτρο), κατά την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, η είσοδος του Δράκου εκσφενδονίζει σταγονίδια νερού σε μεγάλη απόσταση, συνοδευόμενα από τον αντίστοιχο βρυχηθμό.

Οι πρώτες επίσημες αποστολές σπηλαιοκατάδυσης στο Δράκο έγιναν το 1981, 1982 και 1985 (οι Άγγλοι έχουν αναφέρει την ύπαρξη μίτου όταν πραγματοποίησαν τις δικές τους αποστολές), κυρίως από Άγγλους σπηλαιοδύτες του Cave Diving Group (CDG) σε συνεργασία με Τσέχους και Έλληνες (ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο.). Το 1981 η αποστολή των Άγγλων είχε κυρίως αναγνωριστικό χαρακτήρα, με σκοπό να εκτιμήσουν τη δυνατότητα εξερεύνησης του Δράκου και των υποβρυχίων τμημάτων της Σελινίτσας. Το 1982 εξερευνήθηκαν και χαρτογραφήθηκαν τα πρώτα 200 μ. του ποταμού Δράκου, καθώς και 200 μ. στη Σελινίτσα, στη ροή του ποταμού και 600 μέτρα αντίθετα στη ροή. Το τμήμα κόντρα στη ροή του ποταμού, χωρίζεται σε δυο μέρη και έτσι εξερευνήθηκαν περίπου 300 μέτρα, σε κάθε τμήμα. Τότε έγινε η επίσημη εκτίμηση ότι το νερό που ρέει στη Σελινίτσα εκβάλει στο Δράκο. Η εκτίμηση για το μήκος της συνολικής υποβρύχιας διαδρομής ήταν 1 χλμ. Το 1985 έγινε η μεγαλύτερη έως τότε, εξερεύνηση του «Δράκου» και της Σελινίτσας. Η εξερεύνηση της Σελινίτσας κόντρα στη ροή, ακόμη δεν είχε ξεπεράσει τα όρια που έθεσαν οι Άγγλοι, στην τελευταία τους αποστολή. Στο «Δράκο» εξερευνήθηκαν 650 μ. περίπου και στη Σελινίτσα 850 μ. Σε αυτή την αποστολή έγινε η υπόθεση για την πιθανή σύνδεση των δυο σπηλαίων.

Από το Ιανουάριο του 2000, ο ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο. άρχισε να εξερευνά συστηματικά το υποβρύχιο σπήλαιο του Δράκου, χρησιμοποιώντας το χάρτη της αναφοράς των Άγγλων που είχε λάβει δια αλληλογραφίας από τον M. Piscula, της Τσέχικης ομάδας. Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου έτους πραγματοποιήθηκαν 12 αποστολές, στις οποίες καλύφθηκαν όλες οι περιοχές εξερεύνησης των προηγούμενων Αγγλικών αποστολών και προστέθηκαν νέα τμήματα στο χάρτη. Οι περισσότερες από τις μισές αποστολές του έτους αναλώθηκαν στην προσπάθεια εύρεσης του περάσματος από το Δράκο προς τη Σελινίτσα, βασιζόμενες στα συμπεράσματα και τις υποθέσεις των προηγούμενων αποστολών. Έτσι, ξεκίνησε μια διεξοδική μελέτη όλων των πιθανών σημείων με προοπτικές συνέχειας. Ταυτόχρονα, συμπληρώθηκε ο χάρτης με τις νέες εξερευνήσεις, αποκλείοντας ένα-ένα τα αδιέξοδα τμήματα. Στο τέλος μόνον του 2001, μετά από δεκάδες αποτυχημένες προσπάθειες, διαπιστώθηκε ότι η συνέχεια βρισκόταν στο βαθύ τμήμα του Δράκου, το οποίο οι αγγλικές αποστολές είχαν σημειώσει ως αδιέξοδο. Η ανακάλυψη αυτή προέκυψε από τη μελέτη της ροής του νερού εντός του βαθιού τμήματος και έδωσε νέες ελπίδες για συνέχιση της εξερεύνησης. Οι καταδύσεις είχαν αρχίσει πλέον να γίνονται αρκετά απαιτητικές. Η διάρκειά τους πλησίαζε τις 3 ώρες, τα βάθη ξεπερνούσαν τα 40 μέτρα, οι αποστάσεις που καλύπτονταν ανά κατάδυση, ξεπερνούσαν το 1 χλμ. και χρησιμοποιούνταν 4-5 μπουκάλες ανά άτομο. Το 2002 χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά, μικτά αέρια Trimix για να εξερευνηθεί το βαθύτερο κομμάτι, που ξεπερνούσε τα 50 μ. σε βάθος. Το Σεπτέμβριο του 2003, σχεδόν 4 χρόνια από το ξεκίνημα των εξερευνητικών αποστολών, ανακαλύφθηκε η μόνη προφανής συνέχεια προς τη Σελινίτσα. Ήταν μια στενή, κάθετη καμινάδα 20 μ., στο δυτικό κυρίως τμήμα, του βαθιού κομματιού του Δράκου. Οι επόμενες πέντε αποστολές, μέχρι το τέλος του έτους 2003, έγιναν με σκοπό να χαρτογραφηθούν τα καινούρια τμήματα και να εντοπιστεί η έξοδος στη Σελινίτσας, ακολουθώντας τη μεθοδολογία που είχε αναπτυχθεί τα προηγούμενα χρόνια. Το Δεκέμβριο του 2004, ο ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο. οργάνωσε μια μεγάλη πολυήμερη αποστολή, στην Σελινίτσα και το Δράκο. Στις 28 Νοεμβρίου του 2004, έγινε η τρίτη κατάδυση και επιτεύχθηκε ο στόχος. 290 μ. από τη Σελινίτσα, ο δύτης συνάντησε μια φαρδιά, διπλή καμινάδα και κατεβαίνοντάς τη, στη βάση της συνάντησε το μίτο που είχε απλωθεί την προηγούμενη χρονιά. Η ένωση της Σελινίτσας με το Δράκο ήταν πλέον γεγονός. Χρειάστηκαν 5 χρόνια και 25 αποστολές για να ανακαλυφθούν τα 200 αυτά μέτρα. Το σύστημα Δράκου – Σελινίτσας είναι προς το παρόν 4 χλμ. περίπου.

Επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά τον Δράκο τον Ιούνιο του 2021. Αφού μπήκαμε από την ανατολική είσοδο, εισήλθαμε σε ένα τεράστιο δωμάτιο με διαστάσεις 50 x 100 μέτρα και χρειάστηκε να περιηγηθούμε στο σπήλαιο για να εντοπίσουμε τις δύο εισόδους προς το κύριο σύστημα. Στην πρώτη μας κατάδυση ακολουθήσαμε τη δευτερεύουσα γραμμή που τελειώνει μετά από άλλα 100 μέτρα. Θα ακολουθήσουν δύο βίντεο από τις καταδύσεις μας στο σπήλαιο του Δράκου, ένα πραγματικά εντυπωσιακό μέρος για σπηλαιοκατάδυση.